Si i kanë rezistuar qytetet Maja shkatërrimeve të kohës

Rrënojat e qyteteve antike vazhdojnë të shfaqen në pyjet e Amerikës Qendrore. Si kanë qëndruar këto struktura për mijëvjeçarë pavarësisht shirave tropikale, uraganeve dhe rikthimit të xhunglës?

Të fshehur nën një lëmsh ​​pemësh, hardhish dhe bimësie të tjera, shkencëtarët kanë zbuluar një koleksion të madh të shtëpive, shesheve, piramidave të tempujve dhe madje edhe një fushë ballore që përdorej për lojëra me top që kanë shenjat dalluese të një kryeqyteti politik klasik të Majave. Mbetjet e qytetit, të cilin studiuesit e kanë quajtur Valeriana, janë ndër 6674 strukturat që ata gjetën të shpërndara në vende në të gjithë shtetin Campeche në anën perëndimore të gadishullit Jukatan. Disa nga platformat më të mëdha mund të rivalizojnë edhe piramidat më të famshme në vende të tjera Maya.

Zbulimi, i bërë duke përdorur një teknikë skanimi me lazer në ajër të quajtur Lidar, ka ngritur perspektivën joshëse se shumë mbetje të tjera të botës së lashtë Maya mund të presin ende për t’u gjetur.

Por gjithashtu zbulon diçka të jashtëzakonshme për botën e lashtë Maya. Pavarësisht klimës së lagësht tropikale dhe xhunglës, shumë prej ndërtesave të tyre janë ende në këmbë pas 1500 vjetësh.

“Nëse shikoni modelet dixhitale të terrenit që prodhohen nga Lidar, mund të shihni dhomat individuale të ndërtesave ku janë shembur qemerët,” thotë Luke Auld-Thomas, një arkeolog në Universitetin Tulane dhe Universitetin e Arizonës Veriore, SHBA, i cili drejtoi ekipin që bëri zbulimin e fundit.

“Ju mund të shihni kolona përgjatë fasadës së ndërtesave që përdoreshin për ballafaqim publik, aktivitete administrative. Pra, ato janë në gjendje shumë të mirë. Nuk mund të hyjmë në to, por shumë prej tyre kanë ende mure në këmbë dhe arkitekturë”.

Pra, cili ishte sekreti i Majave të lashtë? Si i ka rezistuar arkitektura e tyre e famshme shkatërrimeve të kohës? Hulumtimet e fundit po hedhin dritë mbi teknikat që përdorën ndërtuesit e tyre dhe po zbulojnë qasjen inovative që përdornin muratorët e tyre. Këto përfshijnë praninë e materialeve të tilla hiri vullkanik për të rritur forcën e tyre. Qytetërimi i lashtë Maya u shfaq për herë të parë diku para vitit 2000 para Krishtit në një zonë që sot përfshin Meksikën juglindore, Guatemalën, Belizen dhe pjesët perëndimore të Hondurasit dhe El Salvadorit.

Gjatë periudhës klasike të qytetërimit Maya midis viteve 250 dhe 900 pas Krishtit, Mayat ndërtuan tempuj të lartë piramidale, pallate të bukura dhe ndërtesa të dekoruara hollë të stolisura me skulptura të ndërlikuara dhe ​​të gdhendura me zbukurime.

Një pjesë e arsyes pse këto struktura po qëndrojnë ende është sepse Majat e lashtë ndërtuan me gurë, që nuk kalbet si druri. Por ata ishin gjithashtu veçanërisht të mirë në prodhimin e llaçit për të parandaluar që strukturat e tyre prej guri të shpërbëheshin në grumbuj rrënojash.

Nëse përfshini atomet organike nga lëngu i pemës, ju e bëni materialin më të ashpër, tha Carlos Rodriguez-Navarro

Studimet kanë treguar se ndërtuesit e lashtë Maya përdornin një sërë materialesh natyrore si gjak, vezë dhe një ngjitës natyral, një substancë elastike e papërshkueshme nga uji e marra nga pemët lokale kur përgatitnin llaç. Për shembull, kur në vitin 2018 studiuesit analizuan llaçin e marrë nga gurët në piramidën kryesore në sitin arkeologjik Witzinah pranë Jukatanit, Meksikë, ata gjetën gjurmë të yndyrave të ngopura tipike të ngjitësit natyral të degraduar. Studiuesit besojnë se muratorët e Majave e morën ngjitësin natyral nga pemët lokale dhe e përdorën atë si lidhës së bashku me një argjilë të grimcuar për të krijuar një llaç të qëndrueshëm për të lidhur punimet e gurit së bashku.

Një studim i veçantë në vitin 2014 ekzaminoi mostrat e llaçit nga zona arkeologjike e Río Bec në Campeche juglindore, duke gjetur prova se muratorët e gurëve Maya shtuan hirin vullkanik në llaç për ta forcuar atë.

Ndoshta edhe më befasuese se strukturat e tyre prej guri, megjithatë, është ruajtja e suvave të dekoruara që janë zbuluar gjithashtu në disa vende. Shkencëtarët e kanë ditur prej disa kohësh se Majat e lashta dinin të bënin suva gëlqereje, të cilën e përdornin për të veshur dhe mbrojtur dyshemetë e brendshme ose sipërfaqet e mureve, për të lidhur gurët së bashku dhe për të mbuluar dhe dekoruar sipërfaqen e ndërtesave prej guri.

Si pjesë e studimit të tij, ekipi i Rodriguez-Navarro-s u takua me muratorët lokalë të gurit në zonë dhe i pyeti ata për teknikat e tyre për të bërë llaç gëlqereje. Muratorët, të cilët janë pasardhës të drejtpërdrejtë të Majave të lashtë, thanë se zakonisht përdorin ekstrakte nga bimët dhe veçanërisht lëngje nga pemët Chucúm dhe Jiote (Chaká) në përzierjen e tyre të gëlqeres.

Më pas, studiuesit analizuan suva antike nga vendi i Hondurasit dhe përgatitën një kopje të saj. Procesi i bërjes së suvasë përfshin pjekjen e materialit shkëmbor karbonat. Ndërsa materiali ngurtësohet, ai thith dioksid karboni nga ajri, duke e bllokuar atë në çimento. Studiuesit morën gjithashtu këshillat e muratorëve të gurit dhe shtuan lëng nga lëvorja e pemëve Chucúm dhe Jiote në përzierje. Ata zbuluan se suvaja që rezulton ishte veçanërisht e qëndrueshme.

“Ne ishim në gjendje të përsëritnim saktësisht strukturën, strukturën dhe vetitë mekanike të materialit antik,” thotë Rodriguez-Navarro. Shkencëtarët më pas analizuan suvanë origjinale duke përdorur difraksionin me rreze X me rezolucion të lartë, një teknikë që u mundësoi atyre të shikonin materialin në shkallën atomike. Rezultatet treguan se molekulat e materialit organik nga lëvorja e pemës ishin përfshirë në strukturën molekulare të suvasë së gëlqeres gjatë procesit të ngurtësimit. Sipas Rodriguez-Navarro, kjo e bën materialin shumë të qëndrueshëm dhe rezistent ndaj motit.

“Është shumë e vështirë të thyesh materialin, sepse është një përbërje midis materialeve organike dhe inorganike”, thotë Rodriguez-Navarro. “Pra, nëse përpiqeni të thyeni kalcitin thjesht inorganik, është shumë e thjeshtë – është i brishtë. Por nëse përfshini atomet organike nga lëngu i pemës, ju e bëni materialin më të ashpër.”

Përfshirja e materialit bimor organik e bën gjithashtu materialin më të patretshëm, gjë që e pengon atë të shpërbëhet gradualisht nga shiu – një veçori e rëndësishme në klimën tropikale që shpesh goditet nga uraganet që sjellin shi të dendur.

Studime të tjera në vende të tilla si Ek’Balam në Jukatan, Mexio, zbuluan gjithashtu se ekstraktet nga një pemë tjetër – pixoy, ose Guazuma ulmfiolia – ndihmuan të vepronin si fiksues për të ruajtur shtresat e ngjyrës të përdorura në suva gëlqereje.

Ka, sigurisht, një arsye tjetër pse rrënojat nga qytetet e braktisura të Majave mund të kenë zgjatur aq gjatë, vetë xhungla. Edhe pse pemët i kanë bërë rrënojat të vështira për t’u gjetur, ato gjithashtu i kanë mbrojtur nga grabitja. “Ka pjesë të botës ku njerëzit kanë prishur piramida për t’i përdorur materialet e tyre si mbushje rrugësh, ose sepse janë në rrugën ku duan të kalojnë bagëtitë,” thotë Ault-Thomas. “Megjithatë, është e vështirë ta bësh këtë kur ka një milion pemë në rrugë.” Majat gjithashtu transformuan peizazhin rreth vendbanimeve të tyre për të ndihmuar në mbrojtjen e tyre nga shkatërrimet e ujit. Auld Thomas pa prova për këtë në vendin e Valeriana-s që ai ndihmoi për të zbuluar.

“Është gjithashtu në një zonë që është modifikuar gjerësisht për bujqësi,” thotë ai. “Është mjaft kodrinore dhe në thelb çdo sipërfaqe e pjerrët që është mbi nivelin e përmbytjeve sezonale, e tarracuar dhe e ripunuar plotësisht në mënyrë që njerëzit ta përdorin atë për të rritur ushqimin dhe për t’i mbajtur këmbët e tyre të thata në sezonin e shirave.”

Pra, a mund të mësojnë shoqëritë moderne ndonjë gjë nga këta ndërtues të lashtë Maja kur bëhet fjalë për krijimin e qyteteve që janë elastike ndaj ndryshimeve klimatike? “Rasti Maja tregon vërtet se është e mundur të menaxhohet peizazhi në një mënyrë që e lejon atë të mbijetojë dhe të lulëzojë për një mijëvjeçar, madje edhe në mjedise mjaft ekstreme ku nuk bie shi për gjysmën e vitit, por më pas bie shi çdo ditë për gjysmën tjetër të vitit”, thotë Auld-Thomas.

Ne gjithashtu mund të mësojmë nga zgjedhja e materialeve të Majave. Betoni i armuar i gjetur në shumicën e ndërtesave moderne është mjaft i fortë për të mbajtur lart rrokaqiejt masive, por ato nuk janë ndërtuar për të qëndruar gjatë. Jetëgjatësia e shumicës së ndërtesave prej betoni të përforcuar prej çeliku është rreth 50 deri në 100 vjet . Në të njëjtën kohë, prodhimi i çimentos aktualisht përbën 8% të emetimeve globale të karbonit./rtsh.al